Ο αγώνας κατά της τρομοκρατίας: Απάνθρωπη θρησκεία και ιστορία


Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου


Αν προσπαθείς να μάθεις
την Ιστορία ή την θρησκεία
δίχως να βλέπεις
το συμπληρωματικό
θα έχεις την εντύπωση
ότι σου λείπει πάντα κάτι
ακόμα κι αν μάθεις
εξ ολοκλήρου 
τα στοιχεία του ενός 
γιατί άλλο η ερμηνεία 
κι άλλο η εξήγηση 
και πρέπει να βλέπεις
όχι να κοιτάζεις.


Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά

Ο αγώνας κατά της τρομοκρατίας είναι ένα καθήκον που έχουμε από τότε που ανήκουμε στην Ανθρωπότητα. Επειδή είναι ικανοί να διαπράττουν εγκλήματα εναντίον της, όχι μόνο στην Μέση Ανατολή, αλλά και στην Ευρώπη, χωρίς να κάνουν καμία εξαίρεση. Έτσι, αν τους αφήσουμε να κάνουν ό,τι θέλουν, αν τους αφήσουμε να επεκταθούν και να ενισχυθούν, δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν η κατάσταση επιδεινωθεί και γίνει ένα πεδίο τρόμου.

Οι επιθέσεις στο Παρίσι είναι αρκετά αποκαλυπτικές της κατάστασης και της εξέλιξής της. Έτσι χωρίς ολοκληρωμένη πολιτική, δεν μπορούμε να πολεμήσουμε αποτελεσματικά κατά της τρομοκρατίας, ειδικά αν είναι τυφλή. Το χτύπημα ενάντια στην πρωτεύουσα είναι μια προειδοποίηση από την πλευρά των τρομοκρατών.

Γι' αυτό είναι στο χέρι μας να αμυνθούμε στην πρόκλησή τους διατηρώντας την ψυχραιμία μας, αλλά και με το να είμαστε ανελέητοι εναντίον τους, διότι το όραμά τους είναι μια θρησκεία θανάτου εναντίον της ζωής. Οι πράξεις αυτές αντιπροσωπεύουν μια προσπάθεια να εξαλειφθεί κάθε μορφή αντίστασης, αλλά είναι επίσης ένας απελπισμένος τρόπος για να απαντήσουν στις αποτυχίες που υπέστησαν στην Μέση Ανατολή.

Οι τρομοκράτες προσπαθούν να μας αποσταθεροποιήσουν, αλλά μάταια, γιατί η Γαλλία δεν θα το αφήσει να συμβεί. Έχει επίγνωση της πράξης την οποία πρέπει να διεξάγει όχι μόνο στο έδαφός της για να βοηθήσει τους ανθρώπους της, αλλά και στην Μέση Ανατολή για να προσφέρει στους ανθρώπους που υποφέρουν, επειδή υφίστανται πραγματική γενοκτονία.


Και η βοήθειά της πρέπει να γίνεται πριν κι όχι μετά, αλλιώς χάνουμε πολύτιμο χρόνο από την άποψη της αποτελεσματικότητας σε ανθρώπινους όρους. Γιατί η βαρβαρότητα δεν θα σταματήσει παρά μόνο αν αποκόψουμε την πηγή. Έτσι ας παραμείνουμε ενωμένοι σε αυτή την δοκιμασία να πραγματοποιήσουμε αυτόν τον αγώνα της Ανθρωπότητας εναντίον της βαρβαρότητας.

Θρησκεία θανάτου
βλέπεις έμπρακτα
με τις επιθέσεις
της τρομοκρατίας
έτσι μη μπερδεύεσαι
η βαρβαρότητα
δεν είναι πολιτισμός
γιατί θέλει να καταστρέψει
κάθε ίχνος της Ανθρωπότητας
αφού δεν θέλει
την ιστορία
την κληρονομία
τη συνεχεία
την αγάπη της ζωής.



Όλα ήταν παράλογα ή μάλλον κυριαρχούσε το παράλογο. Ο θάνατος ακολουθούσε δειλά τις εντολές των τρομοκρατών. Οι μαύρες σημαίες δεν ήταν μόνο η αρχή αλλά και το τέλος. Ήταν μια ταφόπλακα χωρίς τάφο. Δεν ήταν καν κενοτάφιο. Τα θύματα δεν είχαν δικαίωμα ταφής. Ο καταδικασμένος δεν είχε να περιμένει τίποτα μετά την τιμωρία. Ο χρόνος σταματούσε και μετά ή μάλλον πέθαινε κι αυτός μετά από τέτοιο πόνο. Κανένας δεν είχε φανταστεί τέτοια καταδίκη της πόλης. Το μόνο έγκλημα ήταν η τιμωρία κι αυτή εκτελούσε την αθωότητα.

Αυτή η θρησκεία του θανάτου πίστευε μόνο στην τιμωρία κι όλα ήταν πια απαγορευμένα. Δεν υπήρχε δικαίωμα ζωής σε αυτή τη βάρβαρη θρησκεία. Και οι αθώοι άρχισαν ν’ αναρωτιούνται γιατί δεν υπήρχε καμία βοήθεια από πουθενά. Κανείς δεν θυμόταν πόσο αδιάφορος ήταν ο πληθυσμός στη δυστυχία των άλλων. Ακόμα και τώρα που έβλεπαν τις μαύρες σημαίες, ήθελαν να πιστέψουν ότι κάτι θα γινόταν για να σωθούν. Όμως δεν γινόταν τίποτα.

Οι άταφοι νεκροί πλήθαιναν και η πόλη άρχισε να μυρίζει τον θάνατο. Στην πραγματικότητα όλη η πόλη βρωμούσε πια. Οι βάρβαροι την είχαν μετατρέψει σ’ ένα φοβερό και ανοιχτό μπουντρούμι, ένα στρατόπεδο θανάτου που σκότωνε και την παραμικρή ελπίδα σωτηρίας. Κανείς δεν είχε καταλάβει πώς λειτουργούσε αυτό το φαινόμενο, ο τρόμος αφόπλιζε τους πάντες. Η πόλη έμοιαζε με στοιχειωμένη. Τίποτα δεν θύμιζε το παρελθόν και το μέλλον πέθαινε χωρίς δυνατότητα επιστροφής. Η γενοκτονία είχε αρχίσει λόγω αδιαφορίας. Αυτό πρόλαβαν να καταλάβουν. Τίποτα άλλο.

Κείμενα: Opus of N. Lygeros